A LENDA
Contan que o ser humano leva un lado escuro dentro.
Esa parte oculta que domina os seus desexos máis primitivos e os leva ao salvaxismo.
Contan que ese lado pode chegar a dominalo se non o manten ben amainado.
Contan que soberbia, avaricia, gula, ira, preguiza, luxuria e envexa son as súas fillas máis prezadas; as compañeiras que tentan ao humano e o arredan do camiño da mesura e a corrección.
Contan que ese peso os atrae á caída ao máis profundo do averno… que os seres humanos loitan contra unha tendencia irrefrenable á corrupción da alma…
Contan que hai días que esa corrupción os asolaga especialmente…
No entroido, neses días, prodúcese a caída do ser humano ao máis profundo e primitivo do seu ser.
Unha viaxe de caída por cada un dos pecados…
Sabes ti de que pé coxeas?
Que pecado te representa?
Escolle o teu pecado, séguenos en redes e entra no noso sorteo 😉
O ENTROIDO
A maxia pretende a restauración dunha orde que houbo, e que non pode volver a existir, salvo nos intres nos que se está facendo maxia...
1. A CAÍDA: soberbia
Din que é o pecado que todo o desemboca.
Comeza a caída ao máis profundo…
Tanto cres saber, tanto cres ter, tanto cres que es…soberbia, soberbia, soberbia…
Pero non é sinxelo!
Non é sinxelo ser galego e non ter soberbia de selo.
Soberbia tería quen nos agasallou con todo o que somos. Exceso de cultura, de xente, de fartura; existencia sen mesura.
Por todo o que nos fai, o que nos conforma…
Pero sobre todo, galegos por ser humildes, sempre.
Por que a nos se nos preguntan, sempre preferimos respostar cunha pregunta 😉
Orgullo galego, feito na casa.
Culpables! Pero polo baixiño…
2. O ENCONAMENTO: avaricia
Baixando un chanzo máis…
A avaricia que corroe a quen a padece…
Avaricia de crer que se pode levar algo máis que a alma ao outro lado…
O que moito quere ter, de moito ten que recontar…
Avaro de controlar o que non é teu,
avaro de facerte co que non mereces,
avaro de facerte co que non precisas,
avaro de non entender que o avaro…
é avaro co mesmo avaro…
Fóra avaro, fóra!
3. A ANSIEDADE: gula
Somos fartura. Somos de encher.
Somos de non ter medida. De afogar as penas en viño e comida.
Culpables!
Non sería cousa nosa negalo!
Somos dos que se non sobra, non sabemos se chegou. Abofé que somos.
Confesamos ter gula, da mala, da terrible, da peor…da que non é gula de alimento, é gula de contento.
Gula de agarimo, dese xeito tan noso de aloumiñar co que mellor se nos da; a comida.
Non é gula, é cofar sen tacto, é chegar a alma ao noso xeito. Porque a comida é pretexto; apetitoso pretexto, pero pretexto.
O que nos nace é sempre compartir, pasar un anaco, unha vida con aqueles que nos acompañan.
E por iso temos alimento, para agarimarnos ao noso xeito. E temos cocido, cocido con orella, con cachucha, con fouciño, con grelo.
Temos de todo e como todo non da suficiente acougo, temos bicas, e orellas, e flores, e filloas porque a comida, hai que asentala con doce 😉
4. O DESCONTROL: ira
O desafogue de toda alma. A botadura de todo o interior.
Nos días de entroido a pantalla representa a moitos.
Un acto non de violencia, senon de purga.
De tanto gardar ás veces hai que expulsar sen medida pero sen facer mal a terceiros.
Bótate á rúa. Bótate ao corredoiro.
Bótate á rúa pantalla, e bota todo o que levas dentro.
Rifa con nos e lévanos ao rego. Rifa con nos e que non quede nada dentro.
Pantalla troulea, troulea todo o que poidas, bota ao demo de dentro.
Agóchate na máscara que ninguén ve o que expulsas de dentro mentras trouleas.
Troulea con nós pantalla, e converte o que levas dentro que nós te habemos de acompañar, e entre tanta choca non pode haber mal.
Desafógate pantalla nosa, que ata o ano seguinte non te has de volver desafogar.
Pantalla con tanto trouleo, xa non acordas porqué rabeabas, botada a ira queda a foliada.
5. O DESCENSO: a preguiza
Confesamos…
Confesamos ter caído no desánimo que nos asolagou.
Confesamos ter tido momentos de fraqueza de forzas, de desesperanza.
Pero non!
Non confesamos ter sido nugallentos.
Non confesamos ter perdido o amor; a ilusión.
Non confesamos perder en ningún momento a paixón por facer e crear.
A paixón que nos motiva non adormece nunca. Sempre da man, sempre ao carón.
Falta de ánimo por desacougo sí; por incerteza sí, pero nunca nugalla.
Saimos, claro que saímos!
Máis vivos, máis convencidos, máis trouleeiros.
Porque as cousas só poden sair ben cando antes saíron mal 😉
6. O EXCESO: luxuria
O pecado terrenal, o pecado da carne, o pecado da muller porque é a que provoca, din algúns.
Pecado terrenal é a muller, abofé.
Culpables!
Somos pecado porque somos exceso.
Exceso total, de animal fero e salvaxe.
Somos exceso en todo o que facemos. Exceso de paixón, exceso de coidado, exceso de beleza, exceso de humano.
Porque a muller vive como o ser máis inconmesurable posible. E como todo o inconmesurable, hai que non pode soportalo.
Se nota cando pasamos, ben se sabe cando falamos e non pasa sen gloria cando agarimamos.
Muller forte sempre que toca e…sempre toca.
Muller que por ser criatura tan inabranguible removes a moitos das cadeiras.
Muller que estás e estarás aínda que non queiran. Que miren para o lado e boten a “conxura”.
Luxuria de ser, luxuria de ser sen medida, luxuria de conter toda a paixón de estar viva.
Luxuria de ser mulleres con ás.
7. A AUTODESTRUCCIÓN:
a envexa
Sempre que se lle cava unha tumba para alguén, hai que cavar outra para un mesmo…
Sempre que un mira ao outro, parécelle que non se está a mirar a un mesmo.
Ten conta do que dis, que un só pode dicir aquilo que leva dentro.
Ten conta de tanto mal que che sae pola boca…non vaia ser que tragues un pouco e te descompoña por dentro.
Mira para ti e, cando remates, volve comezar que sempre pode un mellorar.
Mira ao outro o que di, e aprende.
Mira ao outro o que leva, e aprende.
Mira ao outro o que fai, e aprende.
E ten conta de non cortalle as ás ao outro con tanto falamento, que as ás que estás cortando son as túas, compañeiro.
O FONDO OU O PRINCIPIO?
O REXURDIR
Chegamos ao fondo ou ao principio?
Definitivamente non é a fin, senón o principio.
Non é a consumición da alma, senón a nosa identidade.
O entroido permítenos volver a esa maxia, a ese desafogo sen medida, ao exceso de todos os nosos adentros.
Ao noso ser en estado puro.
Non hai pecado en ser ao extremo: hai pecado en danar.
O entroido anuncia o principio da primavera, o paso á luz.
Chega a luz á nosa alma, ao noso ser e brilaremos como lumecús na noite.
NO ENTROIDO, COA SÚA MAXIA, NON CAEMOS…
VOLVEMOS EXISTIR.
